Αγαπημένοι σας διαχρονικοί και σύγχρονοι συγγραφείς
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: ο Ντ.Χ. Λόρενς, ο Γκύντερ Γκρας, ο Χάινριχ Μπελ, ο Τζ. Μ. Κούτσι, ο Φίλιπ Ροθ, ο Τόμας Χάρντυ, ο Α. Μπ. Καζάρες, ο Τσέζαρε Παβέζε, ο Τόμας Μπέρχαρτ, ο Μπότο Στράους… Μερικοί από τους Οργισμένους Νέους που έχουν πια ξεχαστεί: ρεαλιστική, βρετανική λογοτεχνία· το υλικό του free cinema· ιστορίες για βόρειες, βιομηχανικές πόλεις…Από τους λεγόμενους κλασικούς μ’ αρέσουν όλοι: το κατεστραμμένο προλεταριάτο του Ζολά, η Μαντάμ Μποβαρύ, ο Ηλίθιος…Ίσως ο Τολστόι να βρίσκεται, για μένα, πάνω απ’ όλους…Και τα «Ανεμοδαρμένα ύψη»… Όσο για τον κατάλογο των ποιητών είναι πολύ μακρύς: από τους σύγχρονους μ’ αρέσει ο Τεντ Χιουζ, ο Μπομπ Ντύλαν, ο Λέναρντ Κόεν… Ο μεγαλύτερος ποιητής όλων των εποχών παραμένει ο Σαίξπηρ.
Αγαπημένα σας διαχρονικά και σύγχρονα βιβλία.
«Τρυφερή είναι η νύχτα» (Φ. Σ. Φιτζέραλντ), «Εμπειρία» (Μάρτιν Έιμις), «Σφαγείο Νο5» (Κερτ Βόννεγκατ), “Montauk” (Mαξ Φρις – ελλ. Τίτλος «Μακρύ Σαββατοκύριακο στο Λονγκ Άιλαντ»), «Στον δρόμο» (Τζακ Κέρουακ), «Τα σταφύλια της οργής» (Τζον Στάινμπεκ)…Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι κυρίως φιλοσοφικά: Κίρκεγκαρντ, Σιοράν, Γιάσπερς. Τέτοια πράγματα.
Αγαπημένα σας διηγήματα
Τα διηγήματα της Γιουντόρα Γουέλτυ, του Σέργουντ Άντερσον, του Τσέχοφ. Έχω αδυναμία στους Ρώσους: στον Γκόγκολ, στον Πούσκιν. Μ’ αρέσουν τα παραμύθια του Όσκαρ Γουάιλντ, οι σύντομες ιστορίες του Φ.Σ. Φιτζέραλντ.
Αγαπημένος ή/και ζηλευτός λογοτεχνικός χαρακτήρας;
Ο Χόλντεν Κόλφιλντ από τον «Φύλακα στη σίκαλη», η Μάργκαρετ Χέιλ από το «Βορράς, Νότος» της Ελίζαμπεθ Γκάσκελ.
Σας ακολούθησε ποτέ κανένας από τους ήρωες των βιβλίων σας; Μαθαίνετε τα νέα τους;
Σκέφτομαι συχνά τον Ντουντς από τον «Υπόγειο ουρανό»: τώρα, αν όλα πήγαν «καλά» – όσο «καλά» θα μπορούσαν να πάνε – έχει αποφυλακιστεί…Τι κάνει άραγε; Είναι σίγουρο ότι δεν έχει επιστρέψει στο Σάουθ Μπεντ της Ιντιάνα, ούτε έχει αναζητήσει τη Λουτσία: η Λουτσία ζει με τον Φλυνν στη Φλόριντα (δεν ξέρω!), χάθηκε σαν μια σκιά…Πάσχει ακόμα από άσθμα; Ή τα σύγχρονα φάρμακα την έχουν απαλλάξει από εκείνες τις οδυνηρές κρίσεις της δύσπνοιας; Ίσως ο Ντουντς έχει βρει δουλειά σε γκαράζ: ξέρει από αυτοκίνητα. Ίσως ακόμα να παίρνει μέρος σε αγώνες hot-rods στην Καλιφόρνια…
Έχετε γράψει σε τόπους εκτός του γραφείου σας/σπιτιού σας;
Γράφω σε δωμάτια ξενοδοχείων και μοτέλ. Σε σταθμούς τρένων, σε αίθουσες αναμονής…Έγραψα το «Η Μαριόν στα ασημένια νησιά και τα κόκκινα δάση» – ένα βιβλίο για παιδιά – στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου όπου ο πιο αγαπημένος μου φίλος αργοπέθαινε από καρκίνο.
Επιλέγετε συγκεκριμένη μουσική κατά την γραφή ή την ανάγνωση; Γενικότερες μουσικές προτιμήσεις;
Άλλοτε γράφω μέσα στη σιωπή, άλλοτε ακούω κομμάτια που, με έμμεσο τρόπο, σχετίζονται με όσα γράφω. Αποφεύγω μουσική που μπορεί να προκαλέσει π.χ. επιθυμία για χορό…Ούτε ακούω hysterical rock τύπου White Stripes ή Primal Scream… Kαμιά φορά ακούω όπερες.
Μια μικρή παρουσίαση/εισαγωγή στο κάθε σας βιβλίο χωριστά [ή για όσα κρίνετε]. Είτε σε μορφή επιγραμματικής παρουσίασης, είτε γράφοντας για το πότε, πώς, υπό ποιες συνθήκες και ποιους πόθους συνεγράφησαν. Τυγχάνει κάποιο περισσότερο αγαπημένο των άλλων;
Έχω γράψει πολλά βιβλία για να ανταποκριθώ σε μια τέτοια ερώτηση. Όλα μου τα βιβλία έχουν σοβαρές αδυναμίες και αν τα έγραφα τώρα το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Ωστόσο, το καθένα αντιστοιχεί με μια στιγμή της ζωής μου: όταν έγραφα το «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης» και το «Αύριο μια άλλη χώρα» ήμουν πάρα πολύ ευτυχισμένη, όταν έγραφα τον «Υπόγειο ουρανό» φοβόμουν ότι η ευτυχία μου δεν θα διαρκέσει…Και πάει λέγοντας…Όταν έγραφα το «Λίγο από το αίμα σου» είχα τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση: είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω γράψει, με διαφορά.
Τι γράφετε τώρα;
Γράφω τώρα ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο που εντάσσεται σε μια σειρά των εκδόσεων Πατάκη με γενικό τίτλο «Η κουζίνα του συγγραφέα». Ο κάθε συγγραφέας αφηγείται, με τον τρόπο του, πώς κατέληξε να κάνει αυτό το πράγμα και τι σκέφτεται για τη συγγραφή. Αναπόφευκτα, περιγράφει τη ζωή του, τις ιδέες του, τις ανησυχίες του. Μοιάζει ναρκισσιστικό και πράγματι κινδυνεύει να γίνει ή να αναγνωσθεί ως ναρκισσιστικό. Σε ό,τι με αφορά, δεν έχω κανένα λόγο να επιδεικνύω ναρκισσισμό: έχω κάνει πολλά λάθη και θα προτιμούσα να μην τα είχα κάνει. Ωστόσο, ένα τέτοιο βιβλίο μπορεί να χρησιμεύσει ως εγχειρίδιο για έναν νέο συγγραφέα. Επίσης ίσως να ικανοποιήσει την περιέργεια μερικών αναγνωστών γύρω από αυτή την «κουζίνα», το εργαστήρι όπου παρασκευάζονται τα βιβλία.
Τι διαβάζετε;
Διαβάζω περισσότερο ποιήματα και δοκίμια παρά μυθιστορήματα. Διαβάζω επίσης – αναπόφευκτα – τα βιβλία που μεταφράζω: πρόσφατα τη «Χρονιά του έρωτα» του Πάουλ Νίτσον που μετέφρασα από τα γερμανικά. Αυτές τις μέρες περισσότερο γράφω (την «Κουζίνα») παρά διαβάζω.
Δημοσίευση και εδώ.
Πανδοχείο 