Στο αίθριο του Πανδοχείου, 1: Θεόδωρος Γρηγοριάδης

1. Αγαπημένοι σας διαχρονικοί και πρόσφατοι συγγραφείς.

Διαχρονικά αγαπημένους θεωρώ τον Χέλμαν Μέλβιλ, τον Βαλντίμιρ Ναμπόκοφ, τον Τζόζεφ Κόνραντ για πάντα, την Βιρτζίνα Γουλφ, την Μιούριελ Σπαρκ την λατρεμένη, Πατρίτσια Χάισμιθ, τον Γιώργο Χειμωνά, τον Χουάν Γκοιτισόλο, τον Ντανίλο Κις.

Πρόσφατους: τον Ντον Ντε Λίλο, την Γιόκο Ογκάουα, τον Ίαν ΜανΓιούαν, τον Κάζουο Ισιγκούρο που τον βάζω πολύ ψηλότερα απ’ όλους, τον Ορχάν Παμούκ, τον Κολμ Τοϊμπίν, τον Άλαν Χόλινγκερστ, τον Πέρσιβαλ Έβερετ, τον Ντέιβ Έγγερς, τον Μισέλ Ουελμπέκ. Θεωρώ ευχάριστη αποκάλυψη τον σαραντάχρονο Βρετανό Τομ ΜακΚάρθυ.

2. Αγαπημένα σας διαχρονικά και πρόσφατα βιβλία.

Διαχρονικά αγαπημένα: Η καρδιά του σκότους (Κόνραντ), Ο φάρος (Γουλφ), Η Μεταμόρφωση (Κάφκα), Ακυβέρνητες Πολιτείες (Τσίρκας), Ο αιχμάλωτος του έρωτα (Ζενέ), Τα ονόματα (ΝτεΛίλο), Αδριανού απομνημονεύματα (Γιουρσενάρ), Ο πεθαμένος και η Ανάσταση (Πεντζίκης).
Πρόσφατα διαβασμένα με καλές εντυπώσεις: Το Μάταιο χθες (Ρόσα), Πουτάνες Φόνισσες (Μπολάνιο), DAY (Κένεντι), Οι πληγωμένοι (Έβερετ), Βίλα Αμαλία (Κινιάρ).

3. Αγαπημένα σας διηγήματα.

Οι νεκροί του Τζόις, διηγήματα του Πόε, Ο επιτάφιος θρήνος του Ιωάννου, άπαντα Τσέχοφ, της Λόρι Μουρ, του Κορτάσαρ, του Πωλ Μπόουλς μα πάνω απ’ όλα τακτικά ξαναδιαβάζω τον Μπόρχες.

4. Σας ακολούθησε ποτέ κανένας από τους ήρωες των βιβλίων σας; Μαθαίνετε τα νέα τους;

Αναρωτιέμαι συχνά τι να απέγιναν αλλά σπανίως σκέφτομαι να τους ξαναβρώ μη και μ’ απογοητεύσουν.

5. Έχετε γράψει σε τόπους εκτός του γραφείου σας/σπιτιού σας;

Γράφω στο γραφείο μου, αρκεί να είναι απομονωμένο, όπου και αν μεταφερθεί. Μου είναι αδιανόητο να γράψω σε δημόσιους χώρους-έχω την αίσθηση ότι εκτίθεμαι. Άσε που γράφοντας βρίσκομαι πάντα σε ένα είδος transference που καλά θα είναι να παραμένει εντός των τειχών μου.

6. Ποιος είναι ο προσφιλέστερός σας τρόπος συγγραφής; Πώς και πού παγιδεύετε τις ιδέες σας;

Κρατάω ασταμάτητα σημειώσεις και σχεδιάσματα σε δεμένα σημειωματάρια που θυμίζουν βιβλία. Είναι η προσωπική μου ιδιωτική βιβλιοθήκη αλλά και η πηγή όπου ανατρέχω. Ύστερα είναι η διαρκής σκέψη κάθε ιστορίας που με κατατρέχει καθημερινά. Παιδιά, σκυλιά δεν έχω, αλλά έχω μια ντουζίνα πρόσωπα και ιστορίες που κάθε μέρα πρέπει να φροντίσω με την σκέψη μου. Ποτέ δεν ξεκινάω να γράψω με μια «ωραία φράση». Αρχίζω με μια σκηνή, μια εικόνα, έναν χαρακτήρα. Άλλωστε γράφω ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ, δηλαδή αφηγηματική λογοτεχνία και όχι «ποιητική πρόζα» ένα ξεπερασμένο είδος που ανθίζει ακόμη στη χώρα μας.

7. Αγαπημένος ή/και ζηλευτός λογοτεχνικός χαρακτήρας.

Η Κάθριν και ο Χήθλκιφ της Μπροντέ, ο Ρίπλεϋ της Χάϊσμιθ, ο Μάρλοου του Κόνραντ, ο Χάκμπλερι Φιν, τον λατρεύω αυτόν τον τύπο. Οι χαρακτήρες του Αλεξανδρινού Κουαρτέτου του Ντάρελ, κι αυτοί είναι τόσο χαρακτηριστικοί.

8. Θα δοκιμάσετε μια συνοπτική «εισαγωγή» στο κάθε σας βιβλίο χωριστά (ή για όσα κρίνετε), είτε ως επιγραμματική παρουσίαση, είτε γράφοντας για το πότε, πώς, υπό ποίες συνθήκες και ποιούς πόθους συγγράφηκε; Τυγχάνει κάποιο περισσότερο αγαπημένο των άλλων;

Το πρώτο μου μυθιστόρημα «Οι κρυμμένοι άνθρωποι» γράφτηκε στην Ξάνθη το 1990, το αγαπάω γιατί είναι εντελώς ανυποψίαστο για την τύχη του και βιωματικό: ήμουν τότε καθηγητής στα πομάκικα χωριά. Ο «Ναύτης» (1993) σχετίζεται με τα μέρη μου, στο Παγγαίο και την πεδιάδα των Φιλίππων. Διαβάστηκε, αγαπήθηκε, με στοιχειώνει ακόμη-θέλω να τον πνίξω κάποτε. Ο «Χορευτής στον ελαιώνα» (1996), μεταφυσικό και ερωτικό, διαδραματίζεται στις Σέρρες, διαβάστηκε πολύ και είναι το πιο ευπώλητό μου. Το 1998 έγραψα τα «Νερά της χερσονήσου» και έγινε στροφή στη θεματολογία και το ύφος της γραφής μου. Οι μισοί αναγνώστες μου λάκισαν. Τα «νερά» είναι ένα ιστορικό βιβλίο αλλά καμία σχέση δεν έχει σχέση με τον νέο-οριενταλισμό του μιναρέ και των χαμένων πατρίδων που, μαζί με τα ροζ βιβλία έχουν αποβλακώσει τον κόσμο. Ο χρόνος το δικαίωσε. Είναι το μόνο βιβλίο που μελετάται ακόμη και σε ξένα πανεπιστήμια. Μετά ήρθε το «Παρτάλι» βγήκε και στα γαλλικά και μελετήθηκε στα πλαίσια των gender studies. Το 2005 η «Αλούζα, χίλιοι κι ένας εραστές», το μεσανατολικό μυθιστόρημα της Αθήνας, και οι «Χάρτες» το 2007. Μπορεί να παρέλειψα καναδυό.

9. Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;

Τις «Ευμενίδες». Πρόκειται για μια τρομακτική αναγνωστική εμπειρία. Αν μου αρέσει-δεν ξέρω ούτε έχει σημασία. Και για το λογοτεχνικό σεμινάριο Απριλίου στη Δημόσια Βιβλιοθήκη των Σερρών τον «Μάγο» του Φόουλς. 900 + 700 σελίδες = αυχενικό. Παίρνει σειρά το «Βάλτεμπεργκ» και το καινούργιο μυθιστόρημα του Ασουλίν.

10. Τι γράφετε τον ίδιο καιρό;

Διορθώνω το καινούργιο μου μυθιστόρημα και μια νουβέλα.

Υπο/Σημείωση: Στο αίθριο του Πανδοχείου φιλοξενούμενοι συγγραφείς και έτεροι δημιουργοί των λέξεων μοιράζονται τις αναγνωστικές τους προτιμήσεις, εκφράζουν σκέψεις για το έργο τους και μας ξεναγούν στις οδούς της συγγραφής.